Gedicht voor Klaas Görtemöller
hij was maar onderweg
de zinnen doen pijn
aan de ogen...
onderweg naar een
tijdelijke toekomst
in afwachting
vrouw en kinderen
vast te houden
lief te hebben
hen in gedachten
was hij onderweg
scheen de zon
ik weet het niet
struikelde hij
over losliggende stenen
misschien
wat passeerde de gedachte
bij het horen van ‘halt’
heeft die snoet
op de foto
nog gelachen
hoop gekoesterd
mijn hart struikelt
bij het zien van
kinderen ontvaderd
van onbeschrijflijk leed
in stilte gedragen
mijn hart struikelt
haalt de knie
lelijk open
maar wordt niet
opgetild getroost
noch toegesproken
wordt stil
vanaf nu zijn wij
onderweg
naar voorkoming
van herhaling
naar bewustzijn
van het
vanzelfsprekende
en dragen
schaafwonden
op de ziel
na het struikelen
door Petra M. Heerenwaaijer, 6 februari 2017
ter ere van het leggen van de struikelsteen voor Klaas Görtemöller