In het boekje Brabantse Merwedegijzelaars (uitgave Historische Vereniging Werkendam en De Werken c.a. uit mei 2011) lezen we het volgende:

In de oorlog werkt Aart Kant als boerenknecht van het Kroondomein van de familie Janse. Tijdens de razzia van 16 mei 1944 wordt hij opgepakt. Opmerkelijk genoeg droomt zijn moeder vlak voor de razzia dat haar zoon wordt opgepakt en zwaait ze hem juist die laatste keer nog eens extra na. Kant wordt afgevoerd naar Kamp Amersfoort. Het gezin Kant krijgt hoop op een spoedige vrijlating als ze geen brief ontvangen om een koffer met kleding naar Kamp Amersfoort te brengen. Helaas blijkt de brief via een omweg naar Rijswijk in Zuid-Holland op een donderdagmorgen toch te arriveren. Diezelfde middag moet de kleding al in Amersfoort gebracht worden. Een chauffeur op het kantoor van Schouten heeft toevallig vrij en brengt de kleren diezelfde middag nog weg. Moeder Kant is bij het pakken van de koffer voor haar zoon pessimistisch. "Die zien we nooit meer terug", zo verzucht ze. Een zus hoort later vanuit Hardinxveld dat er ene Kant of Kamp is omgekomen in het kamp.

Aart Kant komt terecht in kamp Schkopau, de Kippe Lippendorf en Alpenrose in Peres. Zowel uit het kamp de Kippe als vanuit Alpenrose in Peres zijn de jongens hoofdzakelijk tewerkgesteld bij de 'Böhlener Werke'. de Aktiengesellschaft Sachsische Werke (ASW). Puin ruimen na de bombardementen was hun hoofdtaak. Bij een poging het karige menu aan te vullen met wat bieten wordt een kampbewoner zonder pardon doodgeschoten. Het kamp wordt uiteindelijk bevrijd door de Russen. In die tijd bezoekt Aart Kant een Russische arts vanwege zijn zwerende voeten. Deze arts weigert een teen af te zetten. Half juni zet Kant weer voet op de Nederlandse bodem en komt per trein aan in Breda. Daar krijgt hij een lift naar Nieuwendijk en loopt dan naar Rijswijk. In Uitwijk rijdt A. Bron hem op de fiets voorbij, deze rijdt vervolgens direct door naar Kants ouderlijk huis. Broer Leen en zus Bets gaan meteen op de fiets hun broer tegemoet. "We waren zo blij dat we hem weer zagen". Van zijn voeten bleef Kant zijn leven lang last houden. Ën terwijl Aart weg was, moest ik iedere vrijdag de tabaksbonnen bij de kapper inleveren. Al die tabak bleef bewaard voor als Aart weer thuis zou komen", zo vertelt zijn broer Leen.