Martin Egas, zoon van Bas Egas, vertelt het volgende verhaal over zijn vader:
'Mijn vader is opgepakt in de uiterwaarden tegenover zijn ouderlijk huis aan de Rivierdijk te Hardinxveld. Hij had net zijn jongere broer verborgen onder een stapel takken en hout, omdat deze ondergedoken was. Broer Jan (inmiddels overleden) was namelijk tewerkgesteld in Duitsland, maar was niet gegaan. Zelf had mijn vader toen te weinig tijd om zich nog te verbergen. Hij was in een greppel gaan liggen, maar was helaas vanaf de dijk te zien. Zoals zovelen werd ook hij afgevoerd naar de School met de Bijbel te Beneden Hardinxveld. Zo belandde hij in Kamp Amersfoort, waar hij ook nog kompleet in elkaar geslagen werd door Kotalla (de zakkentrapper). Kotalla zat iemand achterna, die hij niet te pakken kreeg en toevallig liep mijn vader in de weg. Pa zegt toevallig, maar ik denk, hem kennende, bewust.

Mijn vader is later naar een fabriek bij Leipzig afgevoerd; A.G. Kraftwerk of zo iets. Hier heeft hij diverse bombardementen meegemaakt. Hij vertelt hierover niet veel (te traumatisch). Wel vertelde hij ooit dat hij een paar dode Duitse soldaten zag zitten, die aan het eten waren geweest. Ze hebben toen het eten eerst schoongemaakt en vervolgens opgegeten. Mijn vader is daar in leven gebleven door een boer die stiekem eten kwam brengen. Sindsdien is mijn vader gek op tomaten. Ook konden ze via een Hollandse schipper af een toe een berichtje naar huis sturen.

Tijdens de bevrijding door de Amerikanen is hij bijna neergeschoten door de eerste neger die hij ooit zag. Ze waren toen richting Nederland aan het lopen, in een onveilig gebied en werden toen weer 200 kilometer teruggebracht. Hij heeft toen circa 6 weken op een distributiecentrum voor het Amerikaanse leger gewerkt. Mijn vader had hierover de leiding. Na 6 weken vroeg men of hij langer wilde blijven, maar hij gaf aan dat hij naar huis wilde. Hij is in Maastricht weer in Nederland aangekomen. Wat mijn vader het ergste vond wat hij meemaakte was dat hij voor zijn ogen tijdens een bombardement een Duitse vrouw met een kindje op de fiets opgeblazen zag worden'.

In een artikel in Het Kompas van 11 mei 1994 vertelt Bas Egas zelf over het naderende einde van de oorlog:
'Op 16 april 1945 vluchtte ik met enkele andere gegijzelde werknemers. Ik woog toen nog slechts 49 kilo. Na een aantal kilometers door niemandsland te hebben gelopen, werden we door de Amerikanen opgevangen en naar Erfurt overgebracht. Doordat ik daar vervolgens de leiding over de voedselvoorziening kreeg, zag ik kans weer aan te sterken. Eind mei vertrokken we met een goederenwagon via Frankrijk richting Nederland. Het duurde nog tot 6 juni voordat ik thuis was. We kwamen namelijk in Maastricht aan. Daarna zijn we met de trein naar Eindhoven gereisd en vervolgens met auto's naar notabene het Durchgangslager in Amersfoort. Het was natuurlijk niet echt prettig terug te keren naar de plek waar alle ellende begonnen was. Gelukkig werden we daarna naar Rotterdam getransporteerd en ik vervolgens weer naar Hardinxveld.

Egas' zoon Martin is in2020 nauw betrokken geweest bij de totstandkoming van het monument (een drieluik) voor de Merwedegijzelaars. Het monument, dat op 3 oktober 2020 is onthuld, staat in Hardinxveld-Giessendam aan de Sluisweg. In Het Kompas van 3 januari 2021 roept Martin andere nabestaanden van Merwedegijzelaars uit Hardinxveld-Giessendam op zich te melden als ze tijdens de Dodenherdenking ook een keer de krans zouden willen leggen. Lees het interview met Martin hier.